Ζάχαρη και αλάτι...

Ευχαριστώ πολύ τοβιβλιο.net που σήμερα δημοσίευσε την ιστοριούλα μου

τοβιβλίο.net υποδέχεται την Ιωάννα Πορτοκάλη που με τις μικρές αλλά πολύ όμορφες ιστορίες της  βάζει τους αναγνώστες σε σκέψεις! Αυτή τη φορά με το "Ζάχαρη κι αλάτι..." ζωντανεύει με φόντο τη θάλασσα μια ιστορία όχι σπάνια που συνήθως προκαλεί πόνο αλλά ενίοτε και ανακούφιση!

"Ζάχαρη και αλάτι"

- Έλα παιδάκι μου που σου λέω!
- Σιγά καλέ. Θα μου ξηλώσεις το μανίκι!
- Έλα που σου λέω. Μην κοντοστέκεσαι! Του είπε και τον παρέσυρε μαζί της μέσα στο ζαχαροπλαστείο.
- Γεια σας. Δυο κυπελλάκια παγωτό θα θέλαμε. Το ένα να έχει μια μπάλα κρέμα και μια σοκολάτα και το άλλο μια μπάλα φράουλα και μια σοκολάτα.
Γύρισε και τον κοίταξε με ένα χαμόγελο ανυπομονησίας ζωγραφισμένο στα χείλη της. Εκείνος ανέκφραστος κοιτούσε τη βιτρίνα με τα παγωτά. Πήραν τα παγωτά και βγαίνοντας από το μαγαζί του είπε: - Έλα. Πάμε από εδώ.
Περπάτησαν μέχρι τον παραλιακό δρόμο αμίλητοι. Βρήκαν ένα παγκάκι πάνω στην άμμο και έκατσαν. Ο ήλιος κατακόκκινος ετοιμαζόταν για κατάδυση και καθώς ακουμπούσε τη θάλασσα, το χρώμα του διαλυόταν στο νερό.
- Πω πω! Κοίτα ηλιοβασίλεμα! Δεν είναι υπέροχο;
- Ναι…
Χωρίς να δώσει σημασία σε αυτό το «ναι», άρχισε να του λέει όλα τα όνειρα και τα σχέδια που έχει κάνει για την κοινή τους ζωή. Ξεκίνησε λέγοντας για το σπίτι που τους περίμενε να στεγάσουν τη δική τους οικογένεια. Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα χαρτί. Είχε σχεδιάσει μια κάτοψη του σπιτιού και είχε σημειώσει όλες τις αλλαγές που εκείνη πίστευε ότι θα το έκαναν πιο λειτουργικό και άνετο.
Εκείνος χωρίς να ρίξει μια ματιά στο σχέδιο της είπε:
- Τελείωνε με το παγωτό σου. Θα λιώσει.
Εκείνη έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
- Αυτό έχεις να πεις μόνο; του είπε.
- Θέλω να χωρίσουμε, είπε και αφού έφαγε και τα τελευταία ίχνη από το παγωτό του, ακούμπησε δίπλα το κυπελλάκι, σηκώθηκε και έφυγε.
Ένα μελτεμάκι φύσηξε ξαφνικά, της πήρε το σχέδιο από τα χέρια και αφού το χόρεψε ψηλά στον ουρανό, το ακούμπησε μαλακά στη θάλασσα. Έμεινε ακίνητη να παρακολουθεί τη πορεία του σχεδίου της στα κύματα. Μόνο το κυπελλάκι με το μισολειωμένο παγωτό απέμεινε να αναμιγνύεται με τα καυτά της δάκρυα. Ζάχαρη και αλάτι…

Η ιστορία ενός ξηρού καρπού

Ευχαριστώ πολύ την korifogrami.gr που δημοσίευσε στις 7/8/2013 την ιστοριούλα μου

"Η ιστορία ενός ξηρού καρπού"

Έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία που με σημάδεψε. Μια φορά και έναν καιρό ζούσα σε μια σακούλα με πολλά άλλα είδη ξηρών καρπών. Όλοι μαζί εκεί μέσα ανακατεμένοι περιμέναμε να έρθει η σειρά μας να πάρουμε αέρα. Εκείνο το μοιραίο βράδυ ήρθε και η δική μου σειρά να μπω σε εκείνο το μεγάλο πλαστικό διαφανές δοχείο με την κανουλίτσα στην άκρη. Μια κοπέλα ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι, έβαζε ένα όμορφο πορσελάνινο μπολάκι από κάτω και μόλις άνοιγε την κάνουλα γέμιζε το μπολάκι. Το ακουμπούσε σε ένα δίσκο δίπλα σε ποτήρια γεμάτα ποτά και τα πήγαινε στα τραπέζια που υπήρχαν τριγύρω στο χώρο. Με κάθε γέμισμα του μπολ πλησίαζα όλο και περισσότερο στο στόμιο της κάνουλας. Ώσπου έφτασε και η σειρά μου και ξεχύθηκα και εγώ στο όμορφο μπολάκι. Η κοπέλα πλησίασε ένα τραπέζι όπου καθόντουσαν τρεις φίλες και αφού άφησε μπροστά στη κάθε μια το ποτό της, ακούμπησε και το μπολάκι στη μέση του τραπεζιού. Εκεί είχα την πιο καλή απόσταση στο να ακούω τα πάντα. Και τι δεν έλεγαν! Πολλά σχόλια για τους γύρω τους, για το πώς πέρασαν τη μέρα τους, για τους άντρες τους και γελούσαν. Συνέχεια γελούσαν. Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα σχόλια και τα γέλια έπιναν μια γουλιά από το ποτό τους και βούταγαν και ένα ξηρό καρπό από το μπολάκι. Η μια από τις τρεις όμως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Δεν έπαιρνε όποιον ξηρό καρπό της τύχαινε στο χέρι. Μας ανακάτευε και ξεδιάλεγε ένα συγκεκριμένο είδος για να φάει. Μόλις έβρισκε αυτό που ήθελε και τράβαγε το χέρι της από πάνω μας, έβρισκαν ευκαιρία οι άλλες δυο να πάρουν. Ώσπου κάποια στιγμή, έτσι απλά για αστείο, αυτή η ξεχωριστή που σας λέω, χτύπησε το χέρι της αλληνής απαλά και αστειευόμενη της είπε: «Μη μου τρως τα αγαπημένα μου!». Εκείνη τη στιγμή φεύγει στον αέρα ο ξηρός καρπός που κράταγε η κοπέλα και μπλουμ! πέφτει στο ποτήρι με το νερό που ήταν δίπλα μας. Τραγικό! Οι φίλες ξεκαρδισμένες από τα γέλια να ακούγονται σε όλο το μαγαζί και ο καημένος ο φιλαράκος μας να πνίγεται. Εμείς από το μπολάκι να ζούμε μέσα στην αγωνία για την κατάληξη του φίλου μας και εκείνος να μας κοιτά ανήμπορος μέσα από το νερό. Ευτυχώς που κάποια στιγμή, αυτή η ξεχωριστή που λέμε, έβαλε το χέρι της μέσα στο νερό και τον έβγαλε. Ο φιλαράκος σώθηκε και όλοι εμείς στο μπολ πανηγυρίζαμε. Την αγωνία όμως που περάσαμε όλοι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ!

Έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία που με σημάδεψε.
Μια φορά και έναν καιρό ζούσα σε μια σακούλα με πολλά άλλα είδη ξηρών καρπών. Όλοι μαζί εκεί μέσα ανακατεμένοι περιμέναμε να έρθει η σειρά μας να πάρουμε αέρα. Εκείνο το μοιραίο βράδυ ήρθε και η δική μου σειρά να μπω σε εκείνο το μεγάλο πλαστικό διαφανές δοχείο με την κανουλίτσα στην άκρη. Μια κοπέλα ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι, έβαζε ένα όμορφο πορσελάνινο μπολάκι από κάτω και μόλις άνοιγε την κάνουλα γέμιζε το μπολάκι. Το ακουμπούσε σε ένα δίσκο δίπλα σε ποτήρια γεμάτα ποτά και τα πήγαινε στα τραπέζια που υπήρχαν τριγύρω στο χώρο. Με κάθε γέμισμα του μπολ πλησίαζα όλο και περισσότερο στο στόμιο της κάνουλας. Ώσπου έφτασε και η σειρά μου και ξεχύθηκα και εγώ στο όμορφο μπολάκι. Η κοπέλα πλησίασε ένα τραπέζι όπου καθόντουσαν τρεις φίλες και αφού άφησε μπροστά στη κάθε μια το ποτό της, ακούμπησε και το μπολάκι στη μέση του τραπεζιού.
Εκεί είχα την πιο καλή απόσταση στο να ακούω τα πάντα. Και τι δεν έλεγαν! Πολλά σχόλια για τους γύρω τους, για το πώς πέρασαν τη μέρα τους, για τους άντρες τους και γελούσαν. Συνέχεια γελούσαν. Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα σχόλια και τα γέλια έπιναν μια γουλιά από το ποτό τους και βούταγαν και ένα ξηρό καρπό από το μπολάκι.
Η μια από τις τρεις όμως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Δεν έπαιρνε όποιον ξηρό καρπό της τύχαινε στο χέρι. Μας ανακάτευε και ξεδιάλεγε ένα συγκεκριμένο είδος για να φάει. Μόλις έβρισκε αυτό που ήθελε και τράβαγε το χέρι της από πάνω μας, έβρισκαν ευκαιρία οι άλλες δυο να πάρουν. Ώσπου κάποια στιγμή, έτσι απλά για αστείο, αυτή η ξεχωριστή που σας λέω, χτύπησε το χέρι της αλληνής απαλά και αστειευόμενη της είπε: «Μη μου τρως τα αγαπημένα μου!».
Εκείνη τη στιγμή φεύγει στον αέρα ο ξηρός καρπός που κράταγε η κοπέλα και μπλουμ! πέφτει στο ποτήρι με το νερό που ήταν δίπλα μας.
Τραγικό!
Οι φίλες ξεκαρδισμένες από τα γέλια να ακούγονται σε όλο το μαγαζί και ο καημένος ο φιλαράκος μας να πνίγεται. Εμείς από το μπολάκι να ζούμε μέσα στην αγωνία για την κατάληξη του φίλου μας και εκείνος να μας κοιτά ανήμπορος μέσα από το νερό. Ευτυχώς που κάποια στιγμή, αυτή η ξεχωριστή που λέμε, έβαλε το χέρι της μέσα στο νερό και τον έβγαλε. Ο φιλαράκος σώθηκε και όλοι εμείς στο μπολ πανηγυρίζαμε. Την αγωνία όμως που περάσαμε όλοι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ!
- See more at: http://www.korifogrami.gr/prosopika-keimena/ioannaportokaliiistoriaenosksiroukarpou/#sthash.vXbaeDRx.dpuf

Έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία που με σημάδεψε.
Μια φορά και έναν καιρό ζούσα σε μια σακούλα με πολλά άλλα είδη ξηρών καρπών. Όλοι μαζί εκεί μέσα ανακατεμένοι περιμέναμε να έρθει η σειρά μας να πάρουμε αέρα. Εκείνο το μοιραίο βράδυ ήρθε και η δική μου σειρά να μπω σε εκείνο το μεγάλο πλαστικό διαφανές δοχείο με την κανουλίτσα στην άκρη. Μια κοπέλα ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι, έβαζε ένα όμορφο πορσελάνινο μπολάκι από κάτω και μόλις άνοιγε την κάνουλα γέμιζε το μπολάκι. Το ακουμπούσε σε ένα δίσκο δίπλα σε ποτήρια γεμάτα ποτά και τα πήγαινε στα τραπέζια που υπήρχαν τριγύρω στο χώρο. Με κάθε γέμισμα του μπολ πλησίαζα όλο και περισσότερο στο στόμιο της κάνουλας. Ώσπου έφτασε και η σειρά μου και ξεχύθηκα και εγώ στο όμορφο μπολάκι. Η κοπέλα πλησίασε ένα τραπέζι όπου καθόντουσαν τρεις φίλες και αφού άφησε μπροστά στη κάθε μια το ποτό της, ακούμπησε και το μπολάκι στη μέση του τραπεζιού.
Εκεί είχα την πιο καλή απόσταση στο να ακούω τα πάντα. Και τι δεν έλεγαν! Πολλά σχόλια για τους γύρω τους, για το πώς πέρασαν τη μέρα τους, για τους άντρες τους και γελούσαν. Συνέχεια γελούσαν. Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα σχόλια και τα γέλια έπιναν μια γουλιά από το ποτό τους και βούταγαν και ένα ξηρό καρπό από το μπολάκι.
Η μια από τις τρεις όμως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Δεν έπαιρνε όποιον ξηρό καρπό της τύχαινε στο χέρι. Μας ανακάτευε και ξεδιάλεγε ένα συγκεκριμένο είδος για να φάει. Μόλις έβρισκε αυτό που ήθελε και τράβαγε το χέρι της από πάνω μας, έβρισκαν ευκαιρία οι άλλες δυο να πάρουν. Ώσπου κάποια στιγμή, έτσι απλά για αστείο, αυτή η ξεχωριστή που σας λέω, χτύπησε το χέρι της αλληνής απαλά και αστειευόμενη της είπε: «Μη μου τρως τα αγαπημένα μου!».
Εκείνη τη στιγμή φεύγει στον αέρα ο ξηρός καρπός που κράταγε η κοπέλα και μπλουμ! πέφτει στο ποτήρι με το νερό που ήταν δίπλα μας.
Τραγικό!
Οι φίλες ξεκαρδισμένες από τα γέλια να ακούγονται σε όλο το μαγαζί και ο καημένος ο φιλαράκος μας να πνίγεται. Εμείς από το μπολάκι να ζούμε μέσα στην αγωνία για την κατάληξη του φίλου μας και εκείνος να μας κοιτά ανήμπορος μέσα από το νερό. Ευτυχώς που κάποια στιγμή, αυτή η ξεχωριστή που λέμε, έβαλε το χέρι της μέσα στο νερό και τον έβγαλε. Ο φιλαράκος σώθηκε και όλοι εμείς στο μπολ πανηγυρίζαμε. Την αγωνία όμως που περάσαμε όλοι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ!
- See more at: http://www.korifogrami.gr/prosopika-keimena/ioannaportokaliiistoriaenosksiroukarpou/#sthash.vXbaeDRx.dpuf

Έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία που με σημάδεψε.
Μια φορά και έναν καιρό ζούσα σε μια σακούλα με πολλά άλλα είδη ξηρών καρπών. Όλοι μαζί εκεί μέσα ανακατεμένοι περιμέναμε να έρθει η σειρά μας να πάρουμε αέρα. Εκείνο το μοιραίο βράδυ ήρθε και η δική μου σειρά να μπω σε εκείνο το μεγάλο πλαστικό διαφανές δοχείο με την κανουλίτσα στην άκρη. Μια κοπέλα ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι, έβαζε ένα όμορφο πορσελάνινο μπολάκι από κάτω και μόλις άνοιγε την κάνουλα γέμιζε το μπολάκι. Το ακουμπούσε σε ένα δίσκο δίπλα σε ποτήρια γεμάτα ποτά και τα πήγαινε στα τραπέζια που υπήρχαν τριγύρω στο χώρο. Με κάθε γέμισμα του μπολ πλησίαζα όλο και περισσότερο στο στόμιο της κάνουλας. Ώσπου έφτασε και η σειρά μου και ξεχύθηκα και εγώ στο όμορφο μπολάκι. Η κοπέλα πλησίασε ένα τραπέζι όπου καθόντουσαν τρεις φίλες και αφού άφησε μπροστά στη κάθε μια το ποτό της, ακούμπησε και το μπολάκι στη μέση του τραπεζιού.
Εκεί είχα την πιο καλή απόσταση στο να ακούω τα πάντα. Και τι δεν έλεγαν! Πολλά σχόλια για τους γύρω τους, για το πώς πέρασαν τη μέρα τους, για τους άντρες τους και γελούσαν. Συνέχεια γελούσαν. Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα σχόλια και τα γέλια έπιναν μια γουλιά από το ποτό τους και βούταγαν και ένα ξηρό καρπό από το μπολάκι.
Η μια από τις τρεις όμως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Δεν έπαιρνε όποιον ξηρό καρπό της τύχαινε στο χέρι. Μας ανακάτευε και ξεδιάλεγε ένα συγκεκριμένο είδος για να φάει. Μόλις έβρισκε αυτό που ήθελε και τράβαγε το χέρι της από πάνω μας, έβρισκαν ευκαιρία οι άλλες δυο να πάρουν. Ώσπου κάποια στιγμή, έτσι απλά για αστείο, αυτή η ξεχωριστή που σας λέω, χτύπησε το χέρι της αλληνής απαλά και αστειευόμενη της είπε: «Μη μου τρως τα αγαπημένα μου!».
Εκείνη τη στιγμή φεύγει στον αέρα ο ξηρός καρπός που κράταγε η κοπέλα και μπλουμ! πέφτει στο ποτήρι με το νερό που ήταν δίπλα μας.
Τραγικό!
Οι φίλες ξεκαρδισμένες από τα γέλια να ακούγονται σε όλο το μαγαζί και ο καημένος ο φιλαράκος μας να πνίγεται. Εμείς από το μπολάκι να ζούμε μέσα στην αγωνία για την κατάληξη του φίλου μας και εκείνος να μας κοιτά ανήμπορος μέσα από το νερό. Ευτυχώς που κάποια στιγμή, αυτή η ξεχωριστή που λέμε, έβαλε το χέρι της μέσα στο νερό και τον έβγαλε. Ο φιλαράκος σώθηκε και όλοι εμείς στο μπολ πανηγυρίζαμε. Την αγωνία όμως που περάσαμε όλοι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ!
- See more at: http://www.korifogrami.gr/prosopika-keimena/ioannaportokaliiistoriaenosksiroukarpou/#sthash.vXbaeDRx.dpuf