Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Εντυπώσεις από το ταξίδι μου "Σεργιάνι στη ζωή" του Κώστα Βελούτσου



Όταν το ξεκίνησα, η περιέργειά μου για να δω πως μπορεί να γράφει ένας πυροσβέστης ήταν πολύ μεγάλη. Γνωρίζω ότι αυτό το επάγγελμα είναι της προσφοράς και βοήθειας προς τον άνθρωπο. Ήθελα να δω πόση ευαισθησία μπορεί να βγάλει ένας άντρας. Για όσους δεν γνωρίζετε ο Κώστας Βελούτσος είναι πυροσβέστης.
Ξεκινάει λοιπόν η ιστορία με πολύ όμορφες σκηνές, απο αυτές που έχω ζήσει και εγώ καλοκαίρια σαν παιδί (φαντάζομαι οι περισσότεροι από εμάς) σε χωριό. Αμέσως συμβαίνει ένα συγκλονιστικό γεγονός και από εκεί εξελίσσονται παράλληλες ιστορίες στο χρόνο. Ένα ταξίδι από το παρελθόν στο παρόν και πίσω. Εξελίξεις γρήγορες, άμεσες, χωρίς πολλά πολλά λόγια και "στολίδια" για να κρατήσει το ενδιαφέρον. Στο επίκεντρο η Μαρία. Μια γυναίκα που σκιρτά η καρδιά της στη προεφηβεία της. Όλα τα έζησε με πάθος. Δεν θα πω την εξέλιξή της. Με έκανε να θυμώσω με τις επιλογές της αλλά και να τη συμπονέσω ταυτόχρονα.
Αυτό το βιβλίο έγινε ένα από τα αγαπημένα μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πω. Η γραφή του Κώστα με ξάφνιασε. Η ευαισθησία του ειδικά σε ένα συγκεκριμένο θέμα φαίνεται πολύ έντονα. Χαρακτηριστική η σημείωση στις σελίδες υποδοχής: "Εξαιρετικά αφιερωμένο στη μνήμη του φίλου και συναδέλφου μου Νίκου Πασίδη". Ένα βιβλίο που έχει και ένα σκοπό να υπάρχει. Για μένα αξίζει πραγματικά να ανακαλύψετε και εσείς αυτό το μικρό κομμάτι ψυχής που έχει βάλει στο βιβλίο του.


Δείτε την υπόθεση:



Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Το γατάκι.....

Είμαι ενός μηνός και μόλις άρχισα να περπατώ! Όλα είναι καινούργια γύρω μου και όλα θέλω να τα μάθω. Κάνω βηματάκια μικρά και ατσούμπαλα. Μυρίζω τα πάντα και τα επεξεργάζομαι.
Η όσφρηση είναι αυτή που με οδηγεί στο να πλησιάσω ένα αντικείμενο ή να εξερευνήσω τον χώρο γύρω μου. Η αυλή που γεννήθηκα είναι μεγάλη γεμάτη λουλούδια στο παρτέρι και γλάστρες. Έχει και ένα μεγάλο δέντρο. Ένα τραπέζι, δυο καρέκλες που ακόμα δεν φτάνω για να σκαρφαλώσω. Τριγυρίζω από εδώ και από εκεί, έρμαιο της περιέργειάς μου. Είναι όλα τόσο όμορφα και τόσο παράξενα! Λίγο πιο πέρα είναι η πόρτα της αυλής και στο κάτω μέρος της έχει ένα κενό. Πλησιάζω και δοκιμάζω να δω αν χωράω να περάσω. Πολύ διστακτικά στην αρχή για να καταλάβω αν είναι όλα εντάξει και αμέσως... τσουπ! Έξωωωωω!
Έξω από την αυλή ο κόσμος γύρω μου είναι τεράστιος. Με τρομάζει. Πολλή φασαρία υπάρχει που την κάνουν κάτι μεγάλες μηχανές που τρέχουν πάρα πολύ γρήγορα. Κατεβαίνω ένα σκαλάκι και προσπαθώ να περάσω απέναντι για να ανέβω στο άλλο σκαλάκι που βλέπω μπροστά. Μια μεγάλη μηχανή τρέχει προς το μέρος μου. Ο θόρυβος που κάνει είναι δυνατός και στέκομαι κοιτάζοντάς το να έρχεται καταπάνω μου μη ξέροντας τι να κάνω.
Ξαφνικά χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, σταμάτησε μπροστά μου και ο θόρυβος έπαψε. Είχα κάτσει στα πίσω ποδαράκια και το κοιτούσα. Μέσα από τη μηχανή βγήκε μια κοπέλα και έσκυψε απο πάνω μου. Με πήρε αγκαλίτσα και με γύρισε πίσω στην αυλή μου.
Φοβήθηκα τόσο μα τόσο πολύ.......

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Εντυπώσεις από ταξίδι : Ακολουθώντας τη γραμμή της θάλασσας

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Καθισμένη σε μια αυλή ενός νησιώτικου σπιτιού και έχοντας απλωμένη μπροστά μου τη θάλασσα, ξεκίνησα να διαβάζω το "Ακολουθώντας τη γραμμή της θάλασσας". Νομίζω ότι ήταν το ιδανικότερο σημείο. Η ιστορία ξεκινάει με την ηρωίδα να είναι σε μια πλαγιά με θέα τη θάλασσα κάπου στη Κεφαλλονιά και να σκέφτεται το μεγάλο της όνειρο που δεν θα γίνει πραγματικότητα. Να γίνει αρχαιολόγος. Πρότυπό της και ανεκπλήρωτος έρωτάς της, ο μεγάλος αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν. Η ζωή της κυλάει ήρεμα, στους ρυθμούς του νησιού της. Η ψυχή της όμως διψάει για μεγάλα πράγματα και σιγοβράζει από τον πόθο για ένα έρωτα ανέφικτο.
Αποφασίζει λοιπόν κάποια στιγμή να τα αφήσει όλα πίσω της και να ακολουθήσει τα βήματα του Σλήμαν, έχοντας στη κατοχή της έναν χάρτη και σημειώσεις-μελέτες που έκανε ο Σλήμαν την περίοδο των ανασκαφών του. Ο δρόμος της Ιστορίας όμως την βγάζει και στη προσωπική της ιστορία.
Ιστορικές αναφορές αλλά και άφθονος ρομαντισμός είναι κυρίαρχα στοιχεία του βιβλίου.
Μου άρεσε πολύ και σας το προτείνω....

ΥΠΟΘΕΣΗ:
Ο σκισμένος χάρτης κάποιου ονειροπόλου Ενετού χαρτογράφου του 18ου αιώνα θα οδηγήσει τη Βενέτα στο νησί που κρέμεται από μια κλωστή στη θάλασσα. Ο Χρόνος, νοσταλγώντας να ξαναζήσει μια γενναία ανθρώπινη ιστορία και να φέρει πάλι μιαν ανέλπιστη σωτηρία από τη θάλασσα, οδηγεί σήμερα την εγγονή της στην πρώτη κουκκίδα του χάρτη: στο σημείο όπου θα αποχαιρετήσει ένα όνειρο. Ήρθε και γι’ αυτήν η ώρα να ακολουθήσει τη γραμμή της θάλασσας.
Η νεαρή Βενετία αφήνει την Κεφαλονιά για ένα ταξίδι αποχαιρετισμού. Θα εγκαταλείψει το όνειρο να γίνει αρχαιολόγος και να συνεχίσει τις ανακαλύψεις του Ερρίκου Σλήμαν αναζητώντας τα ίχνη του στο πρώτο του ταξίδι στην Πελοπόννησο το 1868.
Ένα νεανικό όνειρο μπροστά σ’ ένα αξεπέραστο εμπόδιο και το χαμένο όνειρο μιας παντρεμένης γυναίκας για παντοτινή αγάπη. Μια κοπέλα καταδικασμένη να φτιάχνει μπομπονιέρες, ένας πατέρας με την εμμονή να δημιουργήσει το άλυτο σταυρόλεξο αυτού του κόσμου κι ένας παππούς που όλοι τον θεωρούν αστείο αλλά… Ακόμα, ένας ποιητής που απαγγέλλει την Κόλαση του Δάντη στο σιωπηλό αρχοντικό του. Στην άλλη άκρη της θάλασσας, μια γυναίκα που την κυνηγούν οι ερινύες μετράει τα όσα έχασε, έχοντας συντροφιά ένα φίδι.
Ένα ορμητικό και πολυπρόσωπο σύγχρονο μυθιστόρημα που πατάει με τρυφερότητα στο δρόμο της Ιστορίας, μεταφέροντας τον αναγνώστη από τη σκληρή σημερινή εποχή στο ρομαντισμό της Ελλάδας των χρόνων του Σλήμαν.

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Απόγνωση (συνέχεια)......


.... Την επόμενη μέρα ενημέρωσαν τον άντρα της για το θάνατό της. Έχασε τον κόσμο κάτω απο τα πόδια του και ένιωσε τύψεις για όσα έχει κάνει, για τον τρόπο που της έχει φερθεί όσο καιρό ήταν μαζί, για το οτι την αγνοούσε και τη θεωρούσε δεδομένη. Οργάνωσε τη κηδεία όσο μπορούσε καλύτερα πιστεύοντας οτι ίσως έτσι εξιλεωθεί λίγο. Ο ουρανός είχε φορέσει και εκείνος τα μαύρα του. Πυκνά τα σύννεφα και φορτωμένα με νερό έτοιμα να ξεπλύνουν τις τύψεις και τις βρωμιές του κόσμου. Μετά τη τελετή στάθηκε μόνος πάνω απο τον τάφο. Γονάτισε και έβαλε το κεφάλι του μέσα στα χέρια του. Έκλαιγε και ζητούσε συγνώμη. Το μόνο που ψέλλιζε ήταν αυτό. Συγνώμη.
Ξαφνικά ένας αέρας σάρωσε τα πάντα. Τα δέντρα με μεγάλη μανία χτύπαγαν τα κλαδιά τους. Ο τόπος σκοτείνιασε και μια μορφή ξεχώρισε στο βάθος.
Ήταν μια γυναίκα γονατισμένη στο έδαφος. Το δέρμα της κατάλευκο, ντυμένη με ένα μαύρο φόρεμα μακρύ όλο πιέτες και το πάνω μέρος του φορέματος φτιαγμένο απο μαύρη δαντέλα. Στο κεφάλι της φορούσε ένα καπέλο στολισμένο με ένα μαύρο τριαντάφυλλο και μαύρα φτερά. Σηκώθηκε αργά απο το έδαφος και τον πλησιάσε σαν να την έσπρωχνε ο άνεμος. Χωρίς να αγγίζει τη γη. Εκείνος τα έχασε. "Πως είναι δυνατόν;" σκέφτηκε. "Είσαι νεκρή!". Προσπάθησε να φωνάξει αλλά διαπίστωσε με φρίκη οτι είχε χάσει τη φωνή του. Γούρλωσε τα μάτια και έκανε βήματα προς τα πίσω.
Πριν προλάβει όμως να γυρίσει την πλάτη του και να τρέξει εκείνη έπεσε βίαια επάνω του, έχωσε το χέρι της στο στήθος του και του ξερίζωσε τη καρδιά. Έσβησε εκεί. Δίπλα απο τον τάφο της.
Το πρωί της επόμενης ημέρας τον βρήκε ο φύλακας του νεκροταφείου. Κάλεσε την αστυνομία και όλοι έφριξαν μπροστά στο θέαμα που αντίκρισαν. Η σωρός του μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο για να πιστοποιηθεί ο θάνατός του και οι έρευνες στράφηκαν σε ύποπτους για σατανιστικές τελετές.

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Απόγνωση...


Μπήκε στο αυτοκίνητο λαχανιασμένη. Έκλεισε τη πόρτα με δύναμη και ακουμπώντας το κεφάλι της στο τιμόνι ξέσπασε σε κλάματα. Το μυαλό της, σαν μηχανή προβολής ταινιών, έπαιζε ξανά και ξανά την ίδια εικόνα. Τον άντρα της να φιλάει μια άλλη γυναίκα. Έσφιξε με τα δυο της χέρια το τιμόνι και έβγαλε μια κραυγή απόγνωσης και πόνου. Τα δάκρυα σχημάτιζαν μαύρα ρυάκια στο πρόσωπό της. Είχε προσπαθήσει πάρα πολύ για να τη δει τόσο όμορφη και διαφορετική. Τόσο όσο καμία άλλη φορά στη κοινή τους ζωή. Γύρισε το κλειδί στη μηχανή, κόλλησε το πόδι της στο γκάζι και τα λάστιχα ούρλιαξαν στην άσφαλτο. Η μηχανή μούγκριζε άγρια. Το τοπίο εναλλασσόταν τόσο γρήγορα που όλα έγιναν ένα μείγμα εικόνας. Τα φώτα του δρόμου είχαν μετατραπεί σε μια φωτεινή δέσμη. Τα μάτια της κολλημένα μπροστά, το πόδι κοκαλωμένο στο γκάζι και το μυαλό μπλοκαρισμένο σε εκείνη την τραγική χρονική στιγμή. Ο δρόμος όλος μια ευθεία.
Διανύοντας τα χιλιόμετρα πλησιάζει το τέρμα. Κλείνει τα μάτια και το μόνο που νιώθει είναι η αίσθηση της πτώσης στο κενό και την κρύα αγκαλιά της θάλασσας......