Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Εντυπώσεις απο το ταξίδι "Τελευταία φορά"



Είναι από αυτά τα βιβλία που περίμενα πως και πώς να βγουν, και μόλις βγήκε φρόντισα να το διαβάσω αμέσως και για άλλη μια φορά με εντυπωσίασε η γραφή του Κώστα.
Κυκλοφόρησε λοιπόν το δεύτερο βιβλίο του Κώστα Βελούτσου (το πρώτο ήταν το "Σεργιάνι στη ζωή") με τίτλο «Τελευταία φορά» και η ιστορία του ανατρεπτική. Και ειλικρινά ο τίτλος αυτός κρύβει πάρα πολλά….
Προσωπικά, σαν κεντρικό πρόσωπο ξεχώρισα τη Μερόπη. Θεωρώ ότι εκείνη αποτελεί τον συνδετικό κρίκο για όλα τα πρόσωπα της ιστορίας. Η Μερόπη που τρεις γάμους έκανε με σκοπό να αποκτήσει παιδί και όταν το κατάφερε ένιωσε ότι εκπλήρωσε το σκοπό της. Δύο νέοι που ξεκινούν την κοινή τους ζωή με τις καλύτερες προϋποθέσεις γεμάτοι από αγάπη και έρωτα. Ένας άντρας που η οικογένειά του κρύβει πολλά μυστικά και άλλα πολλά που δεν θα ήθελα να μαρτυρήσω για να αφήσω εσάς να τα ανακαλύψετε.
Η ιστορία «τρέχει», τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο και είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αφήσεις από τα χέρια σου. Μέσα σε 2 μέρες το τελείωσα. Συνέχεια σκεφτόμουν «και παρακάτω; και τι έγινε; και πως έγινε;» κτλ. Με κάποια πρόσωπα λυπήθηκα, με άλλα θύμωσα. Απόλαυσα το ταξίδι των ηρώων σε Αστυπάλαια, Φολέγανδρο και Αμερική.
Θα ήθελα να κλείσω με την τελευταία πρόταση που υπάρχει στο οπισθόφυλλο: «Λένε, πως μόνο μια φορά η ζωή κρατάει μάτια και στόμα ερμητικά κλειστά, μπροστά στο «γραφτό» της μοίρας και του πεπρωμένου… και για τελευταία»

ΥΠΟΘΕΣΗ
Ένας ευτυχισμένος γάμος στα κάτασπρα σοκάκια της Αστυπάλαιας. Του Αλέξη και της Άννας. Κι η Μερόπη που, τελικά, στο τρίτο της στεφάνι βρίσκει εκείνο που έψαχνε. Αστυπάλαια, Φολέγανδρος, και ταξίδια ως την Αμερική για το Φάνη Βερνάρδο, που κρύβει και κρύβεται απ' τα ένοχα μυστικά της οικογένειάς του. Κι απο τη γυναίκα του, την Μερόπη. Η πλούσια Πένυ που στην καλοκαιρινή περιοδεία της στα νησιά βρίσκει το Γιώργο, που θα της διδάξει και θα διδαχθεί ο ίδιος, απ' αυτό που ποτέ δεν ένοιωσαν οι δυο τους. Και η "Θεια Δίκη" που καιροφυλακτεί για την απόδοση της δικαιοσύνης, τιμωρεί τη σωρεία εγκλημάτων δια χειρός του Φάνη, που νεαρός ακόμα, σπρώχνει στα πιο απύθμενα νερά του νησιού τον ίδιο του τον πατέρα. Η τελευταία φορά για τον Αλέξη, που πετάει μακριά το σκοτεινό παρελθόν του, δίχως να μάθει την αλήθεια, η τελευταία φορά και για τη Μερόπη, στο νησί της. Κι ένας χορός. Για κάποιους θανάσιμος και για άλλους ο χορός της ευτυχίας που ακόμα και στη δύση της ζωής, είναι εκεί, εκπληρώνοντας τις επιθυμίες τους. Λένε πως μόνο μια φορά η ζωή κρατάει μάτια και στόμα ερμητικά κλειστά, μπροστά στο "γραφτό" της μοίρας και του πεπρωμένου... και για τελευταία.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Απουσία...

Περπάτησε στην ακροθαλασσιά. Με πόδια γυμνά να δέχονται τα φιλιά της θάλασσας. Άφηνε τα ίχνη της στη βρεμένη άμμο και η θάλασσα με ορμή τα έσβηνε στο πέρασμά της. Πλησίασε στα βράχια και πολύ προσεκτικά σκαρφάλωσε πάνω τους. Κάθισε και έφερε τα γόνατά της κοντά στο στήθος. Στο διπλανό βραχάκι είδε ένα καβουράκι να στέκεται ακίνητο. Άπλωσε το χέρι και το έβαλε στη παλάμη της. Το έφερε κοντά στο στόμα της και του ψιθύρισε το όνομα του αγαπημένου. Το ακούμπησε στο βράχο και εκείνο έτρεξε να κρυφτεί στο βυθό. Ο αέρας της χάιδευε το πρόσωπο. Οι σταγόνες από τα κύματα που έσπαγαν στα βράχια της φιλούσαν το κορμί. Έκλεισε τα μάτια και έφερε την εικόνα του μπροστά της. Τον είδε να απλώνει τα χέρια του, να την αγγίζει όπως μόνο αυτός είχε το δικαίωμα να το κάνει. Ρίγος διαπέρασε το σώμα της, ένας κόμπος δέθηκε στο στομάχι της. Ένας λυγμός ανέβηκε στο λαιμό της και δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλά της. Η απουσία του ένας θάνατος που μηδένισε την ύπαρξή της. Δεν το άντεχε άλλο. Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Σηκώθηκε, άπλωσε τα χέρια και παραδόθηκε στα κύματα….

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Όνειρο....

Έκατσα στον ήλιο, έκλεισα τα μάτια και βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο. Βρέθηκα σε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, σε πλατάνια, σε καστανιές και λογής λογής αγριολούλουδα. Θάμνοι λουλουδιασμένοι, θάμνοι με αγκάθια, θάμνοι με μυρωδιές περίεργες, πικάντικες. Ο αέρας γεμάτος απο κελαηδίσματα. Πουλιά μικρά και μεγάλα να φτερουγίζουν τριγύρω μου. Πεταλούδες να παίζουν με τα μαλλιά μου. Περπατούσα και πατούσα πάνω σε κορμούς που ήταν πεσμένοι στο χώμα. Κάπου μακριά άκουσα νερό να τρέχει. Ακολούθησα τον ήχο και βρέθηκα μπροστά σε μια λίμνη. Αριστερά ένας καταρράκτης τάραζε τα νερά της. Η επιφάνεια της λίμνης στολισμένη με ροζ νούφαρα και πεσμένα φύλλα. Φυτά που οι ρίζες τους κρύβονταν στο βυθό της. Νερά καταπράσινα. Πλησίασα και έσκυψα πάνω απο το νερό. Το πρόσωπο μου καθρεφτίστηκε θολό. Χαμογέλασα και ξαφνικά το νερό καθάρισε. Παραξενεύτηκα με την αλλαγή και καθώς ακούμπησα με τα δάχτυλά μου το νερό η μορφή μου διαλύθηκε και στη θέση της μπήκε ένα άλλο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο κατάλευκο γεμάτο ξανθές μπούκλες, μεγάλα μαύρα μάτια, κόκκινα χείλη. Κάτι ψιθύρισε και άγγιξε με το δάχτυλό της την επιφάνεια. Ακούμπησα και εγώ το ίδιο σημείο και ένας μικρός ηλεκτρισμός με διαπέρασε. Τρόμαξα και άνοιξα τα μάτια. Ήμουν καθισμένη ακόμα στον κήπο μου...

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Εντυπώσεις απο το ταξίδι "Απο όνειρο σε όνειρο"

Μου κίνησε τη περιέργεια το εξώφυλλο. Σαν πίνακας ζωγραφικής και μάλιστα με θέμα μια νεαρή καθισμένη μπροστά σε ένα καβαλέτο κρατώντας πινέλα που χαμογελά στον ζωγράφο πριν τραβήξει τις δικιές τις πινελιές. Απο τα ρούχα της φαίνεται οτι ανήκει σε άλλη εποχή. Όπως μας αναφέρει και η περίληψη η ιστορία εξελίσσεται στη δεκαετία του 50. Με τσίγκλισε η υπόθεση και το απέκτησα.
Χάρηκα που τελικά αυτό που ενστικτωδώς με παρακίνησε να το διαβάσω, δεν με απογοήτευσε.
Η ιστορία όπως προείπα εξελίσσεται στη δεκαετία του 50. Η Σοφία στα οχτώ της χρόνια αποχωρίζεται τη μητρική αγκαλιά και το νησί της, με θέλημα των γονιών της αφού πίστευαν οτι θα ζήσει μια καλύτερη ζωή, και βρίσκεται στην Αθήνα σαν δουλικό (κυριολεκτικά) στο σπίτι ενός ζευγαριού εύπορου της τάξεως της αριστοκρατικής κοινωνίας της Αθήνας. Εκεί βιώνει όλα τα μαρτύρια, τους ξυλοδαρμούς, τους ψυχολογικούς βιασμούς και τη βαναυσότητα που μπορεί να υποστεί ένα παιδικό κορμάκι και μια αγνή ψυχούλα.
Όμως για κάθε πονεμένη ψυχή υπάρχει ένας φύλακας άγγελος. Έτσι και η μικρή Σοφία πορεύεται με έναν τέτοιο φύλακα προστάτη δίπλα της.
Το βιβλίο αυτό ξεχειλίζει απο συναισθήματα λύπης, έρωτα, επιθυμία για μια καλύτερη ζωή, πάθους και πείσματος. 
Η Κατερίνα Μαυρομμάτη έχει πετύχει σε αυτό το βιβλίο, με τη γραφή της να κάνει τόσο έντονες περιγραφές που κάποιες φορές ένα σφίξιμο στο λαιμό απο τη συγκίνηση τον είχα.
Δεν ξέρω αν είναι αληθινή ιστορία ή μυθοπλασία. Ότι και να είναι θαύμασα τη μικρή Σοφία για τη δύναμή της......