Ένα ταξί αλλιώτικο απο τα άλλα...

Ένα ταξί αλλιώτικο από τα άλλα

 

τοβιβλίο.net υποδέχεται την Ιωάννα Πορτοκάλη και τη μικρή μεν αλλά δροσερή της ιστορία 'Ένα ταξί αλλιώτικο από τα άλλα'. Μια ιστορία από εκείνες που όταν καμιά φορά τις βιώνουμε μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν συνέβησαν πραγματικά ή όχι!

Ένα ταξί αλλιώτικο απο τα άλλα

Η χθεσινή μέρα ήταν τόσο καυτή που νόμιζα ότι θα λιώσω σαν παγωτό στα πεζοδρόμια. Οι υποχρεώσεις και τα πρέπει με κυνηγούσαν από το πρωί και εγώ βρισκόμουν στην ένταση και τον πανικό της καθημερινότητάς μου. 37 βαθμοί κελσίου, την πιο άσχημη ώρα της ημέρας για να κυκλοφορήσει κάποιος έξω (ο ήλιος να κάνει κατακόρυφο στη γη) και εγώ να είμαι στους δρόμους για να διεκπεραιώσω όσα έπρεπε να γίνουν. Αναζητούσα στιγμές δροσιάς που τις έβρισκα σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες. Κάποια στιγμή κοίταξα το ρολόι και είδα ότι ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα από εμένα. Αποφάσισα λοιπόν για την επόμενη δουλειά μου να πάρω ταξί.

Λαχανιασμένη, ιδρωμένη και απελπισμένη σήκωσα το χέρι μου μόλις διέκρινα από μακριά το κίτρινο χρώμα. Φρενάρει απότομα μπροστά μου με το χαρακτηριστικό στρίγκλισμα που κάνουν τα λάστιχα και ανακουφισμένη ανοίγω τη πόρτα. Ένα κύμα δροσιάς με καλωσορίζει και κάθομαι αναπαυτικά. Δίνω στοιχεία προορισμού και ξαφνικά τι βλέπω; Όλα γύρω είναι ροζ! Το εσωτερικό του ταξί επενδεδυμένο από ροζ βελούδο. Τα καλύμματα των καθισμάτων ήταν από ροζ γούνα. Από την οροφή κρέμονταν μικρές ντισκομπάλες που κουνιόντουσαν από την κίνηση του αμαξιού και λαμπίριζαν από τις ακτίνες του ήλιου που αντανακλούσαν τα καθρεφτάκια τους. Στο ταμπλό ήταν κολλημένο ένα ροζ μπολάκι γεμάτο καραμελίτσες. Κοιτάω τον οδηγό δίπλα μου και παρατηρώ ότι το τιμόνι είναι και αυτό ντυμένο με ροζ ύφασμα καθώς και ο λεβιές ταχυτήτων. Ο οδηγός φοράει μια ροζ μπλούζα με ένα λευκό παντελόνι. «Θέλετε μια καραμελίτσα;» μου λέει και εγώ απλώνω το χέρι  σαστισμένη. «Αχ οι αγαπημένες μου» σκέφτομαι. Η γεύση τριαντάφυλλο πλημμυρίζει το στόμα μου και συνεχίζω να παρατηρώ γύρω μου. «Θα θέλατε κάτι να πιείτε;» μου λέει ξαφνικά ο οδηγός και τον κοιτάζω ερωτηματικά. «Στο ψυγειάκι πίσω έχω νερό και παγωμένο τσάι σε 3 γεύσεις». «Όχι ευχαριστώ πολύ» του απαντώ. Φτάσαμε στον προορισμό μου χωρίς να καταλάβω καν όλη τη διαδρομή. Πλήρωσα, άνοιξα την πόρτα και ο καύσωνας με έκλεισε ξανά στην αγκαλιά του. Έμεινα εκεί, στο πεζοδρόμιο, ακίνητη με τα χέρια ριγμένα κάτω να χαζεύω το ταξί που απομακρυνόταν και να σκέφτομαι. «Όντως το έζησα ή με βάρεσε η ζέστη στο κεφάλι;»