Παρουσίαση του βιβλίου "Η Συμφωνία" του Μάριου Καρακατσάνη στο cafe ΟΑΣΙΣ στο Ζάππειο

Με μεγάλη μου χαρά συμμετείχα στη παρουσίαση του βιβλίου "Η Συμφωνία" του Μάριου Καρακατσάνη. Ευχαριστώ πολύ τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. Παραθέτω όσα είπα:

"Ο Μάριος Καρακατσάνης μας προκαλεί. Έρχεται ξαφνικά στη ζωή μας με αυτό το βιβλίο και μας συστήνεται κάνοντάς μας την ερώτηση: «Είσαι να κάνουμε μια συμφωνία;». Διάβασα τη περίληψη και δέχτηκα την πρόκληση. Κατάλαβα ότι είναι από το είδος εκείνο που μου αρέσει να διαβάζω. Άνοιξα το βιβλίο και η πρώτη φράση που διάβασα έκρυβε μια αλήθεια «Καμιά φωτιά δεν είναι αρκετά δυνατή ώστε να σε κάνει στάχτη όταν φλέγεσαι μέσα σου ο ίδιος».

Ο Μάριος μας παρουσιάζει τον Μάρτιν και τον αφήνει να μας ξεδιπλώσει τη ψυχή του ή για να είμαι πιο σωστή παρακολουθούμε τον Μάρτιν να μιλάει για όσα έχουν ξεσκίσει τη ψυχή του σε μια γυναίκα. Την μια και μοναδική. Την εκλεκτή. Ξεκινάει λοιπόν λέγοντας:

«Στη ζωή μου δεν υπήρξα ποτέ άδικος, δεν πλήγωσα και δεν χλεύασα ποτέ κανέναν. Αντίθετα, θα έλεγα, εγώ ήμουν πάντα το θύμα και το επίκεντρο του χλευασμού από τους δήθεν εξυπνότερους και δυνατότερους από εμένα. Από όλους αυτούς που ήθελαν να κάνουν τη φιγούρα τους στο σχολείο εις βάρος της δικιάς μου προσωπικότητας. Αλλά έμαθα να ζω μ’ αυτό. Στην αρχή έκλαιγα και χτύπαγα τους τοίχους αγανακτισμένος, αλλά μετά δεν με άγγιζε τίποτα. Κατέβαζα το κεφάλι, έσφιγγα τα λουριά της τσάντας μου κι άνοιγα το βήμα μου προσπερνώντας τους. Βέβαια άκουγα τις κοροϊδίες τους πίσω από την πλάτη μου και καμιά φορά μου πέταγαν και το άδειο τους μπουκαλάκι από νερό στο κεφάλι, αλλά όλα αυτά δεν συγκρίνονταν σε τίποτα με την σκληρή αδιαφορία σου.

Ω!!!! Συγχώρεσέ με, δε θα μπορούσες να ξέρεις. Ήσουν πολύ μικρή τότε, οπότε επέτρεψέ μου να στα τα πω όλα από την αρχή. Το όνομά μου είναι Μάρτιν και αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Μια ιστορία γεμάτη πόνο, κοροϊδία, αγανάκτηση, αδιαφορία, αλλά και δόξα! Μια δόξα που την πλήρωσα πάρα πολύ ακριβά.

Δεν έφταιγα όμως εγώ για όλα, άλλα όλοι αυτοί που με ανάγκασαν να τα κάνω αυτά και κυρίως εσύ! Ναι εσύ! Αν μου έριχνες έστω και μια ματιά θα ήταν όλα τόσο, μα τόσο διαφορετικά...»

Ο Μάρτιν λοιπόν είχε την ατυχία να είναι ένα από εκείνα τα παιδιά που εισέπρατταν τον χλευασμό, την καζούρα ακόμα και τη σωματική βία από τους συμμαθητές του. Δυστυχώς αυτή η σκληρότητα και ο ρατσισμός σε τόσο τρυφερές ηλικίες υπάρχει ακόμα και σήμερα. Λίγο πολύ όλοι έχουμε κάποιο παράδειγμα από το δικά μας σχολικά χρόνια. Και σαν να μην έφτανε το καθημερινό μαρτύριο που περνούσε στο σχολείο του, έπρεπε να αντιμετωπίσει μια τραγική κατάσταση στο σπίτι του. Αναφέρει:

«Στην αρχή πήγαινα σπίτι μου και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα αυτοκτονήσω! Πήγαινα τα βράδια στην κουζίνα κι έπιανα ένα μαχαίρι, αλλά δεν είχα το κουράγιο, φοβόμουν τόσο πολύ... Πατέρα δεν είχα, μας είχε εγκαταλείψει εδώ και τέσσερα χρόνια, όταν ήμουν μόνο οχτώ χρονών, για μια νεότερη γυναίκα και η μητέρα μου απογοητευμένη το έριξε στο αλκοόλ που της έγινε μια αρρωστημένη συνήθεια. Δεν είχε χρόνο για εμένα, ούτε και μυαλό πια… Το μόνο που την ένοιαζε ήταν που θα βρει λεφτά για να αγοράσει το επόμενο μπουκάλι ουίσκι».

Και τελικά η μητέρα του βρήκε τρόπο να προμηθεύεται το αλκοολ πουλώντας το κορμί της. Μέχρι τα οχτώ του χρόνια ζούσε ευτυχισμένα αυτός και οι γονείς του. Φανταστείτε όμορφες οικογενειακές στιγμές με τον πατέρα να εργάζεται και μετά στο σπίτι να ασχολείται με το παιδί του και η μητέρα να φροντίζει για όλα. Μετά όμως χάθηκε η ισορροπία που ένιωθε αφού ο πατέρας του τους εγκατέλειψε. Τότε χάθηκε και η αγάπη. Η μόνη πηγή που έπαιρνε αυτό που ζητούσε ήταν η οικογένειά του και αυτή στέρεψε εξαιτίας του πατέρα του. Έτσι γεννήθηκε το μίσος. Μέσα από κάποιους στίχους που έγραψε προς την αγαπημένη του φαίνεται ξεκάθαρα η συναισθηματική του κατάσταση:

«Νιώθω μόνος κι έρημος,

θέλω να πεθάνω αν δεν έχω πεθάνει,

ούτε φίλους, ούτε ζωή,

θέλω να πεθάνω και ξέρεις εσύ το γιατί.

Το σώμα μου πεταμένο στον ουρανό

να το τρώνε τα άστρα και η σελήνη.

Ναι, θέλω να πεθάνω αν δεν έχω ήδη πεθάνει,

η ζωή με καίει, ο θάνατος με γαληνεύει,

έχω βαρεθεί τον κόσμο κι αυτός εμένα,

θέλω να πεθάνω αν δεν έχω ήδη πεθάνει

και θα φταις εσύ.»

            Και κάπως έτσι εξελίχθηκε και η ζωή του. Νιώθοντας ένας απόκληρος, ένα σκουπίδι χωρίς αγάπη και προσοχή από κανέναν. Μόνος. Μετά από άλλο ένα περιστατικό χλευασμού αποφασίζει να κάνει την επιθυμία του, όπως αναφέρει στους στίχους, πραγματικότητα. Και μέσα από μια συμφωνία γίνεται η αλλαγή. Ή δεν γίνεται;

            Ο Μάριος Καρακατσάνης με γλώσσα λιτή, χωρίς πολλά στολίδια και πολλή ανάλυση, καταφέρνει να μας κάνει να βιώσουμε τον πόνο του Μαρτιν. Να νιώσουμε την αδικία, το μίσος, το θυμό. Να ζήσουμε τον αγώνα του για τη ψυχική του ολοκλήρωση αφού μόνο αν βρει την αγάπη που στερήθηκε από παντού θα νιώσει ότι αξίζει να ζει. Τα γεγονότα τρέχουν και δεν αφήνεις το βιβλίο από τα χέρια σου αν δεν δεις ποιο θα είναι το αποτέλεσμα.

            Δεν θα ήθελα να πω τίποτα περισσότερο. Γνωρίστε και εσείς τον Μάρτιν. Είναι μια πονεμένη ψυχή που ψάχνει αγάπη και ανταπόκριση σε όσα έχει να δώσει. Αγαπήστε τον διαβάζοντας την ιστορία του."